Rozdział I

[Lucas]

W sumie pomysł, ze znalezieniem ojca, do głupich nie należy…ale ciężko jest znaleźć adres, kogoś kto już nie jest w sportowym świecie. Teraz nazwisko „Schlierenzauer” nabrało zupełnie innego znaczenia dla mnie. Lubiłem skoki, oglądaliśmy je zawsze. Kiedy słyszałem, że nikt nie bije rekordów  Gregora Schlierenzauera, bo są na to za słabi, uznawałem go wtedy za wybitnego człowieka, co w świecie sportu zrobił przeogromnie wiele. Teraz będę patrzył na to z tej strony, że to był mój ojciec. To on ustanawiał nowe rekordy, których nikt nie jest w stanie pokonać. Czy to pewnego rodzaju duma z  nieznanego osobiście człowieka? Możliwe.

Zszedłem na dół do salonu, gdzie siedziała mama i gotowała nam obiad. Ryż z kurczakiem, czyli dziś na pewno jest sobota.

Usiadłem przy stole i starałem się ułożyć sobie co nie co w głowie, by inteligentnie i mądrze zacząć rozmowę. Ja byłem tym bardziej ułożonym, mądrzejszym chłopakiem, natomiast moja siostra zdecydowanie bardziej szalona i nienormalna. Tak, to są dla niej genialne określenia.

- Ekhem- usłyszałem chrząknięcie. Spojrzałem na mamę, która patrzyła się na mnie. – Co jest kochanie? – zapytała i usiadła obok mnie.

- Słuchaj. Z Cam wpadliśmy na taki pomysł, że chcielibyśmy poznać ojca. Oboje jesteśmy ciekawi jaki jest i tak dalej. – zacząłem a mama kiwała głową. Wiedzieliśmy, że się zgodzi, ale woleliśmy się upewnić i zrobić wszystko za jej zgodą.

- Nie ma problemu, tylko chciałam was uprzedzić. On zapewne ma swoje idealnie poukładane życie i kiedy wy się pojawicie, nie oczekujcie od niego, że was zaakceptuje od razu. To będzie dla niego ogromny szok, szczególnie, że mnie nawet nie  będzie pamiętał. Pomogę wam w tym. Dam wam numer do jego siostry, Glorii, o której wspominałam. Ona wam pomoże, jeśli wspomnicie jej o mnie. – dotknęła swoją ciepłą dłonią mojej ręki. Nie zabrałem jej. Nie jestem typem, który odrzuca swoją matkę, bo jest „moją starą”. Ona nas wychowała i to jej zawdzięczamy wszystko co teraz mamy.

Nigdy nie uciekałem od niej, kiedy okazywała mi uczucia. Kiedy się przytulała, czy całowała w czoło. Taka jest rola matek. One muszą wiedzieć, że my – jej dzieci, też ją kochamy, a ucieczką pokazujemy tylko jak bardzo mamy to wszystko gdzieś.

- Dzięki za wszystko mamo.  Zobaczymy jak będzie. Postaramy mu się to jakoś delikatnie przekazać, ale myślę że pani Gloria nam w tym pomoże, jak myślisz?

- Na pewno wam pomoże. Zrobi wszystko co w jej mocy. Ona jak was zobaczyła, od razu wiedziała, że Gregor jest waszym ojcem.  Byliście strasznie do niego podobni. Myślę, że pojadę do niej z wami. Porozmawiamy i ustalimy wszystko, dobrze? – zapytała, a ja po prostu się do niej przytuliłem. Ta bardzo ją kocham, że nawet sobie tego nie wyobraża.

Poradziła sobie, wychowując jednocześnie dwójkę niesfornych dzieciaków. Należy jej się chociażby okazywani uczuć, bycie grzecznym czy uczynnym. Poświęciła dla nas swoje życie i karierę fizjoterapeutki w narodowej kadrze skoczków. To wiele.

Udałem się do góry, do pokoju siostry, a tuż za mną mama, z wizytówką w ręku.

Usiedliśmy na jej łóżku i powiedziałem do siostry, że nie musi szukac adresu ojca.

Wytłumaczyłem jej całą sprawę oraz to co ustaliliśmy z mamą. Podała jej wizytówkę, na co Cam ją obejrzała i zwróciła.

- Zadzwonię do niej. Miejmy nadzieję, że nie zmieniła numeru telefonu.

Wzięła słuchawkę do ręki i wybrała numer. Czekała długo aż ktoś odbierze, i kiedy chciała już się rozłączać, usłyszała głos. Wzięła na głośnomówiący i zaczęła rozmowę.

- Czy rozmawiam z Glorią Schlierenzauer? – spytała mama, a głos w słuchawce potwierdził.

- Nazywam się Leah Golberger… Pamiętasz mnie jeszcze?

- Jasne, że tak! Takich jak ty się nie zapomina, oczywiście w pozytywnym znaczeniu… Ile lat to już minęło? – głos tej kobiety, był naprawdę miły i sympatyczny. Miałem dobre przeczucia co do dalszego rozwoju sytuacji. Widziałem jak Camille również nie szczędzi sobie uśmiechania się szeroko.

- Nieco ponad 17 – odpowiedziała mama – Słuchaj Gloria, dzwonię w dość nietypowej sprawie.  Moje dzieci, chciałyby poznać Gregora i oczywiście ciebie. Byłaby możliwość by się spotkać i obgadać  tą sprawę?

- Pewnie, że tak! Chcecie wpaść jutro? Przygotuję jakiś obiad, chętnie poznam twoje dzieci! – uprzejmość tej kobiety była po prostu niemożliwa. Widać, że bardzo chciała nam pomóc, choć nie wiem co.

- Rewelacyjnie. O której?

- Na czternastą. Zapisz sobie adres. Fulpmes 20a. Czekam na was! Całusy! – i rozłączyła się.

Nie mogłem w to uwierzyć. Że już jutro poznam jego siostrę. Być może i nawet zobaczę jego aktualne zdjęcie, a mamę narażę na olejny powrót do przeszłości. Niech to.

[ Camille ]

Już dziś mieliśmy jechać do pani Glorii. Mam nadzieję, że wymyśli naprawdę dobry pomysł byśmy mogli poznać ojca. Nawet nie mogę sobie tego wyobrazić. Zaczynam się bać tego jak na nas zareaguje, jak na przykład wraz z Lucasem staniemy pod jego domem i zapukamy do drzwi. Wygoni nas albo naśle policję. Nie wiem wtedy co by było gorsze, to, że wylądujemy w kiciu razem z bratem czy to, że stracimy szansę na poznanie naszego ojca.

Szykowaliśmy się właśnie do wyjścia, kiedy wraz z Lucasem stanęliśmy przed mamą. Po prostu się do niej przytuliliśmy i podziękowaliśmy z całego serca, że tam z nami jedzie i będzie wracać do przeszłości na nowo. Jedynie w duchu się modlę, by nasz ojciec nie miał nikogo. By był wolny jak ptak i być może nawet zszedł się z mamą. Przecież podczas ostatnich dni, kiedy opowiadała nam tą historię, widać, że wkładała w to całe swoje serce. Dalej go kochała, pomimo jego zmiany i upływu lat.

Chciałabym dla mamy jak najlepiej, Lucas z resztą też. Należy jej się jeszcze odrobina męskiej miłości i nie mam tu na myśli swojego brata.

Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w kierunku Fulmpes. Z tego co wiem od mamy, urodził się tam nasz tata.  Teraz wiemy, że jego siostra tam mieszka, wraz ze swoją rodziną.

Widziałam jak mama nerwowo wystukuje palcami rytm piosenki, która właśnie leci radiu. Denerwowała się tym spotkaniem. I to przez nas.

Jechało się krótko, niecałe 40 minut. Wysiedliśmy pod ogromnym domem, z niebieskimi oknami o białymi drzwiami. W progu już czekała na nas blondynka, nieco starsza od naszej mamy. Przywitaliśmy się z nią, zaraz po tym, jak pani Gloria wyściskała naszą rodzicielkę.

- A więc to są twoje pociechy – uśmiechnęła się do nas. – Jestem Gloria.

- To Camille a to Lucas – przedstawiła nas mama. Zdjęliśmy buty i kurtki, i weszliśmy do salonu, gdzie na stole już były porozkładane talerze i sztućce.

Poznaliśmy również męża Glorii ( nie pozwoliła do siebie mówić pani, tylko albo po imieniu albo po prostu ciocia), Marca, który wydawał się równie sympatycznym osobnikiem.

- Nasz syn, Oliver wyjechał na kilka dni. Taka wymiana międzyszkolna, ze szkołą w Londynie – powiedział i zasiadł do stołu. Myśmy zrobili to samo.

- Więc chcecie poznać mojego brata, a waszego ojca? – zapytała Gloria, a my z Lucasem zgodnie pokiwaliśmy głowami.

- Przeprowadził się do Oberstdorfu jakieś 10 lat temu. Żona, już druga go zostawiła i siedzi tam teraz sam.

Ta nowina bardzo mnie uszczęśliwiła. Lucas spojrzał się na mnie, jakby myślał o tym samym co ja. Nie martw się mamo, uratujemy cię na resztę twojego życia.

- A ma jakieś dzieci? – w końcu odezwała się mama.

- Nie ma. Wybierał sobie takie żony, które były z nim dla pieniędzy, a nie dla miłości i rodziny – Gloria wzruszyła ramionami. – Naprawdę nie pojmuję jak on mógł się tak zmienić, przez ten cholerny upadek.

- Ponoć miał szanse na odzyskanie pamięci, ale jednak chyba tego nie chciał – głos mamy ewidentnie posmutniał, jednak na tyle niedostrzegalnie, że Gloria tego nie zauważyła.

- Ale wiesz co? Mam plan. Myślałam nad nim od wczoraj. Pojadę z Camille i Lucasem do niego. Jestem starsza, i przemówię mu do rozsądku. Na pewno masz w domu jakieś wasze wspólne zdjęcia. Pokażemy mu je.  Potem porównamy przy nim zdjęcia jego z dzieciństwa i bliźniaków. To na pewno do niego dotrze.

- Nie dotarło do niego wtedy, to i teraz wątpię by po pojął. Ale możecie spróbować. Jestem ci naprawdę wdzięczna, że chcesz im pomóc. – nasza mama przytuliła się do Glorii. Nie kłamała, mówiąc, że siostra naszego ojca bardzo ją lubiła od samego początku.

- Nie masz za co. Pasowaliście do siebie, był przy tobie szczęśliwy, a ty przy nim. Kochaliście się.  Jeśli mogę pomóc, to pomogę, żaden problem!

Z Glorią umówiliśmy się na przyszły tydzień. W sobotę mieliśmy wyruszyć do Oberstdorfu, ze wszelkimi wspólnymi rzeczami naszego ojca i mamy. W ciągu tego tygodnia nasza nowa ciocia, miała powoli przygotowywać na drastyczną zmianę w życiu brata, a my mieliśmy szukać w domu ich wspólnych zdjęć i tak dalej.

Coraz bardziej się bałam jak to będzie wyglądać. Jednak czułam się nieco bezpieczniej. Sama tam nie będę. Lucas i Gloria będą tam również. Nam nic się  tam nie stanie.

______
dodaję rozdział trochę spóźniony ^^
Jestem dumna z wczorajszego występu reprezentacji Niemiec. Żeby tak rozgromić w półfinałach? Miodzio!
Buziaki :*