Prolog

[Camille]

Nie mogłam w to uwierzyć, to co mama mówiła. Lucas z resztą też.

Opowiadała tak spokojnie o naszym ojcu, choć  po upadku totalnie się zmienił i ją zostawił. Siedziałam w pokoju i rozmyślałam o tym, kiedy wpadłam na genialny pomysł.

Od razu pobiegłam z tym do bliźniaka. Musiał się zgodzić.

- Lucas, a co ty na to, żebyśmy znaleźli naszego ojca? Mama się zgodziła na to, więc ja nie widzę problemu… - usiadłam na łóżku obok niego i zabrałam mu z rąk książkę.

- Naprawdę chcesz go poznać? – mój brat, jakby niedowierzał.

- Nie jesteś ciekaw jaki on jest teraz? Co robi, gdzie jest, czy ma kogoś… Nie chcesz zaspokoić swojej ciekawości? Wiem, że ty też gdzieś tam w głębi serca, chciałbyś to zrobić…- zawsze wiedziałam co myśli… Prawie zawsze. W końcu jesteśmy bliźniakami! Podobnie myślimy, choć każde z nas się od siebie różni.

- No masz rację. Szukaj czegokolwiek o nim. Nawet starego adresu czy coś, a ja pogadam o tym z mamą. – powiedział, a ja uściskałam go od razu. W przeciwieństwie do innych, to ja nie wyobrażam sobie życia bez Lucasa. A on beze mnie. Może i siebie nawzajem czasami irytujemy, wyzywamy i ostro kłócimy, to tak naprawdę się uwielbiamy. Jedno za drugim wskoczyłoby w ogień. 

________

i tak prezentuje się prolog. To raczej było oczywiste, że będą chcieli poznać ojca, nie?

P.s Moc Severina podczas matur była ze mną, bo wszystko zdałam śpiewająco...prawie :)

niemiecki podstawa - 94% a rozszerzenie 61%. Najlepszy wynik w szkole!

Ah, musiałam się pochwalić ^^