Rozdział IV

 [ Gregor ]

Od kilku dni nie mogę do końca oswoić się z myślą, że mam dzieci. Ja? Gregor Schlierenzauer?! Toż to się w głowie nie mieści.  Śluby brałem aż dwa, ale można rzec że żyłem prawie jak wolny człowiek. Naprawdę nie raz miałem sny. Wyrwane totalnie z kontekstu fragmenty z udziałem pewnej kobiety i mnie. Naszego szczęścia, skoków… Kiedy dowiedziałem się, że to chodziło o Leę… Może Bóg chciał mi uświadomić, że osoba, którą kiedyś skrzywdziłem dalej istnieje? A ja dalej ją kocham swoim sercem, którego nie chciałem słuchać?

Sam nie wiem w co już wierzyć.

Niby się mówi „ Idź za głosem serca”, ale kiedy jednak wybrałem inną drogę to co? Bóg chciał mi dać do zrozumienia, że popełniłem największy błąd swojego życia, przekreślając w czeskim szpitalu Leę?

Chyba zacznę wierzyć w Boga, naprawdę.

Siedziałem właśnie na kanapie i obracałem w rękach zdjęcie Lii.  Chyba faktycznie źle zrobiłem. Spotkanie z bliźniakami miało mi to uświadomić. Oni są chyba moją drugą szansą.

Chyba zaczynam żałować, że odtrąciłem matkę tych wspaniałych dzieci.  Nawet nie jestem w stanie powiedzieć, co wtedy mną kierowało. Że dlaczego ją odrzuciłem i skreśliłem prawie na wieki wieków.

Wciąż wpatrywałem się w jej zdjęcie i powtarzałem sobie, ze jestem głupi jak but. Straciłem 17 lat na jakieś dwa marne związki, w których puste lale chciały mnie okraść z tego, co mi już praktycznie pozostało.  Straciłem rozum podczas tamtego upadku, tak mi się przynajmniej wydaje. Musiałem! Nie słuchałem nikogo, nawet przyjaciół z drużyny, którzy powtarzali mi, co ja najlepszego zrobiłem. Rodzina to samo.  Wielokrotnie mi o niej mówili, jaka to ona była piękna, miła, fantastyczna, uczynna, skromna i jeszcze znajdzie się pewnie multum innych określeń na nią.

Położyłem zdjęcia na stole i wziąłem telefon do ręki. Wiem, że nie nadrobię tego straconego czasu, ale chociaż będę z nimi od tego czasu, prawda?

Zadzwoniłem do Lucasa. Zapytałem się czy mają dzisiaj czas, gdyż chciałem do nich wpaść. Lii nie widziałem już dwa dni od naszej rozmowy, a dzieci trochę więcej.

- Tak, jeśli chcesz to możesz przyjechać. Camille się pewnie ucieszy jeszcze bardziej. – odpowiedział mój syn, a ja uśmiechnąłem się w duchu. Leah wychowała tą dwójkę na fantastycznych ludzi.

- Świetnie, będę za niecałe dwie i pół godziny –powiedziałem i rozłączyłem się.

Wziąłem wszystkie swoje dokumenty, kluczyki i wsiadłem do auta. Ruszyłem z podjazdu i skierowałem się na Innsbruck.

Podróż przebiegała krótko w rytmach muzyki, przerywanej różnymi faktami ze świata bądź samej Austrii.

Zaparkowałem pod niedaleko parku, przy którym umówiłem się z bliźniakami, kiedy znów nawiedziły mnie fragmentaryczne wspomnienia.  Wspólne spacery. Moje i Lii.

Była wtedy zima, myśmy ubrani w ciepłe kurtki i szaliki, idziemy trzymając się za rękę. Jej perlisty uśmiech, nie raz śnił mi się po nocach.

Ja już chyba doszczętnie oszalałem!

Bliźniaki już na mnie czekały. Przywitałem się z nimi i ruszyliśmy spacerkiem jedną z drużek.

- Mama ci się dalej podoba? – zapytała mnie Camille. Nie powiem, zdębiałem. Nie wiedziałem co mam odpowiedzieć.

- Przyznam szczerze, że opuszczenie waszej matki było chyba moim największym błędem w życiu. Wtedy, kiedy była przy mnie jak się wybudzałem, powinienem był na nowo ją poznać, a  nie od razu odrzucać. – odpowiedziałem poważnie i jak na mnie bardzo szczerze. Otwieram się przy obcych teoretycznie dla mnie osobach, a praktycznie moich dzieciach.  Co za komedia.

[ Lucas ]

Zaczął się weekend, a mama dalej chodzi jakby w swoim cieniu. Prawie się nie odzywa  i w ogóle nie uśmiecha. Mnie coraz bardziej to boli.

W końcu nie wytrzymałem i poszedłem do pokoju siostry. Jak zwykle siedziała i wlepiała swoje maślane oczka do jakiegoś pseudo boysbandu. Rzuciłem się na jej łóżku i nerwowo zacząłem gnieść w rękach poduszkę.

- Mógłbyś zostawić mojego Fredzia? – usłyszałem jej głos i popatrzyłem na nią jak na kosmitę. Nie spodziewałem się tego, że moja rodzona siostra, na dodatek bliźniaczka, będzie nazywać poduszki!

Rzuciłem nią  gdzieś w kąt i popatrzyłem już na nią poważnie.

- Ten pomysł, z poznaniem ojca, to był chyba najgorszy twój pomysł w naszym dotychczasowym życiu, wiesz? - zacząłem

- Czemu tak uważasz? – Cam się odwróciła w moim kierunku i spojrzała na mnie z pełnym zainteresowaniem tym tematem.

- Nie widzisz jak mama teraz cierpi? Widać, że nie jest sobą i ta sytuacja nie bardzo jej pasuje. – oburzyłem się trochę. Jak ja mogę mieć tak ślepą siostrę!

- Widzę, że cierpi, ale już tego nie odkręcimy. Z resztą fajnie jest mieć jeszcze tatę. Zawsze chciałeś wiedzieć jak to jest, nie pamiętasz?

A może i pamiętam, ale co z tego? Ja w przeciwieństwie do Camille, widzę jeszcze inne osoby, niż tylko samego siebie. Pewnie, że chciałem mieć jeszcze kogoś, kto pochwali mnie na święta, za pięknie zagraną kolędę. Właśnie…

- Cam! Talent show! – krzyknąłem, że aż podskoczyła na fotelu.

- Wiem, pamiętam o tym. Od kilku dni na twoim biurku leży nasz repertuar. Nie spojrzałeś tam jeszcze?! – wydarła się na mnie.

- A nie widziałem, o!

Momentalnie uciekłem z jej pokoju i zacząłem przeszukiwać swoje biurko, w celu znalezienia tejże piosenki. Ciekaw jestem co moja kochana siostra wymyśliła.

Kiedy pod stertą materiałów na fakultety, znalazłem piosenkę, aż się zdziwiłem. Lady Antebellum – Just a kiss.

No proszę, jaki fajny wybór! Idealna na podkład akustyczny!

Nim skończyłem się zachwycać, jaka mam udaną całkiem siostrę, ta wpadła do mojego pokoju i obwieściła, że chciałaby zaprosić naszego ojca na ten Talent Show. Nim podniosłem się z krzesła (co długo mi nie zajmuję!) ona już  jak rakieta poleciała do mamy.

Ona jest naprawdę nienormalną zołzą, która nie szanuje uczuć innych!

Przecież nasza rodzicielka załamie się tym pomysłem, a co dopiero, jak będzie musiała usiąść obok niego i znosić jego towarzystwo.

Już współczuje mojej mamie, tego jaką ma głupią i chorą na głowę córkę.

Może ze mnie jest chociaż zadowolona.

_________

Rodzeństwo mi się tu udało, haha. Uwielbiam Lucasa i Camille ^^

Przepraszam za spóźniony rozdział, ale tyyyyyyle się dzieję, że szok. Ah.